ای کریم بی منت/حمیده رضایی

در نورانیت محض کدام خورشید، غباروار به سماع بایستم؟ دهانم از عطر کلمات لبریز است.

پروردگارا! ای توانایی که دستگیرم می شوی، آن گاه که بی خویشی ام را فریاد می زنم در کوره راه های مقابل، بی هیچ پناهگاهی، آن گاه که دیواره های عصیان، آوار می شوند بر سرشانه هایم، آن گاه که هیچ فانوسی، روشن نمی کند تاریکی تنیده بر ارکانم را؛ می نوازی ام آیا با لطفی سرشار؟

معبودا! از آلودگی به گناه خسته ام، کوله بار از دوش برمی دارم، پاهای عبورم درد می کنند و سرگردانی گام هایم در کوچه های خاک آلود زمین، بی هدف می چرخد.

خدایا! هدفمندم گردان برای رسیدن به تو که جز به لطفت هیچ دریچه ای از آسمان گشوده نمی شود تا بال های خسته ام جرأت پرواز پیدا کنند.

خدایا! این روزهای متمادی، این هوای نفس گیر، این خاک فشرده، این بیهوده سرای تعلقات، این همه بند، این همه قفس و این همه آسمان درهم پیچیده، دیوانه ام می کند.

دیوانه جرعه ای از جام لطف توام؛ دیوانه بوی بهشتی که مست رسیدنم کند.

ص:3